Blijven genieten van het leven

Carmen glimlacht als ze vertelt over de zorg van de thuisverplegers voor haar moeder. “Mijn mama was een trotse vrouw. Ze had vijf kinderen en werkte actief mee in de zaak van haar man. Ze reed tot op zeer hoge leeftijd met de auto (lacht). Dankzij de thuiszorg van de Ronde van Bas kon ze haar zelfstandigheid, haar waardigheid behouden. En ze moest nooit naar een woonzorgcentrum: dat was voor haar zó belangrijk.”

Rond haar tachtigste kwam Carmens moeder ongelukkig ten val en ze werd naar het ziekenhuis gebracht. “Daar kwijnde ze weg”, herinnert Carmen zich. “Alle dagen zijn er hetzelfde en er komen en gaan steeds andere verpleegkundigen. Het was niets voor mijn moeder. We hebben haar daar sneller dan voorzien weggehaald en gingen op zoek naar een andere oplossing.” Via mond-tot-mondreclame kwam Carmen bij de Ronde van Bas terecht.

“Mijn moeder moest eerst wennen aan het idee dat thuisverplegers haar zouden komen wassen en aankleden ’s ochtends, maar algauw kon ze hen niet meer missen. Ze straalde als ze langskwamen. Ze grapten en grolden samen... Het was mooi om te zien: de thuisverplegers hadden een echte band met mijn moeder. Ze betuttelden haar niet, maar respecteerden haar persoonlijkheid.”

Ook de continuïteit is een grote troef, vindt Carmen. “Je ziet altijd dezelfde gezichten. Dat was voor mijn moeder belangrijk, maar ook voor ons, de kinderen. We hadden het gevoel dat we er niet alleen voor stonden. Zeker naar het einde toe, toen mijn moeder op haar 90ste een zwaardere val maakte, kregen we veel steun van de thuisverplegers. Kevin Bas zorgde meteen voor een speciale rolstoel en liet ook een huiselijk bed thuis leveren. Het zit ‘m in die details: een houten bed in plaats van het kille metaal dat je in ziekenhuizen ziet… Elke dag mooie kleren aan en een vleugje parfum. Die ‘kleine gelukskes’ betekenen zoveel, ook – of misschien vooral – op hogere leeftijd.”

“Mijn moeder heeft na haar eerste val nog tien jaar écht goed geleefd. In haar vertrouwde omgeving, met eten dat ze lekker vond en met de afspraken die ze niet wou missen… Eén keer kon ik niet met haar naar een eetfestijn van de kerk, en dat speet mij zo. Toen ik het aan Kevin vertelde, stelde hij me gerust: hij zou mijn moeder wel begeleiden. Mijn moeder was in de wolken. Uiteindelijk overleed ze op haar 90ste, in alle sereniteit, thuis. Ons moeder heeft genoten van het leven, tot het einde. Ze kwam buiten, ging op haar 90ste verjaardag met ons nog naar Rijsel voor een uitstap, werd er zelfs ten dans gevraagd. Van de tristesse die soms wordt geassocieerd met de ‘oude dag’, was bij ons geen sprake.”